Απεβίωσε ο Μίκης Θεοδωράκης

     Χθες τα μεσάνυχτα ανάμεσα στις 00:00 - 00:17 μεγάλη πυρκαγιά κατέστρεψε την οικία του γνωστού μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Σύμφωνα με πληροφορίες άφησε την τελευταία του πνοή λίγο αργότερα.
    Πληροφορίες αναφέρουν ότι βρισκόταν μόνος εκείνη την ώρα. Μόλις είχε ανάψει το κεντρικό τζάκι της κατοικίας του και τραγουδούσε το γνωστό "Τη Ρωμιοσύνη μην τη κλαίς". Οι γείτονες πάνω στον στίχο "να το πετιέται" είδαν φλόγες να τυλίγουν την οικία ακαριαία. Σύμφωνα με κορυφαίους εμπειρογνώμονες της ΕΛ.ΑΣ. εκείνη τη στιγμή πετάχτηκε μια σπίθα η οποία χτύπησε στα φρύδια του και τότε άρχισε να εξαπλώνεται η πυρκαγιά με ταχύτατους ρυθμούς.
   Η κηδεία του μεγάλου συνθέτη δε θα γίνει καθότι ο ίδιος όπως είχε πει "θα ήθελα όταν πεθάνω να κάψετε το πλέον μου άδειο σώμα και να πάρετε τις στάχτες μου και να τις ρίξετε στη θάλασσα που λάτρεψα". Οι δικοί άνθρωποι του ήδη σκέφτονται τρόπους, καθότι δεν μπορούν να διακρίνουν ποιες στάχτες είναι δικές του, να ξηλώσουν ολόκληρο το σπίτι και να το ρίξουν στο Αιγαίο αλλά αυτή τη στιγμή διάφορες οικολογικές ομάδες αντιδρούν.
   Οι καμπάνες θα χτυπούν μεσίστιες και σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος πενθεί για το χαμό ενός σταθερού πολιτικού. Συγκεκριμένα η Ν.Δ. στην ανακοίνωσή της τονίζει "θρηνούμε σήμερα τον χαμό ενός ιστορικού στελέχους του κόμματός μας που είχε διατελέσει υπουργός (άνευ χαρτοφυλακίου) επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη". Αυτά ακριβώς τίποτα άλλο.

Εκείνες τις στιγμές

Είναι στιγμές που τα βήματά μου δεν πατάνε στη Γη. Είναι στιγμές που θέλω να κάνω το καλύτερο...
     Και το ξέρω ότι μπορώ.

Σκοτεινό Όνειρο

    Δεν ξέρω που μας ταξιδεύουν τα όνειρα, σε ποια βαθιά υποσυνείδητα ή σε βαθιές μας επιθυμίες. Το θέμα είναι ότι ο κόσμος των ονείρων είναι τόσο διαφορετικός αλλά παρ'όλα αυτά τον ζούμε έντονα με συναισθήματα και αγωνία.
    Σήμερα είδα ένα πολύ περίεργο όνειρο...Σκοτεινό, με άλλον πρωταγωνιστή και όχι τόσο εμένα...

    Το σκηνικό είναι λιγάκι περίεργο. Εγώ σε ένα μικρό διαμέρισμα και μόλις έχω ξυπνήσει. Βλέπω δίπλα μου έναν άντρα με μυστήρια μορφή : κοντός, λεπτός , με μικρά χαρακτηριστικά (μύτη κτλ), σχιστά δυτικά μάτια και κοντό πολύ κοντό μαλλί αλλά καστανόξανθο. Δε μου είχε πει ποιος είναι απλά είχε ένα χαμόγελο ειρωνικό, χαιρέκακο. Ήξερα ότι δεν ήταν άνθρωπος, ούτε κάποιο ον από τον κόσμο μας. Τον κοιτούσα για λίγο και μετά άρχισε η όλη ιστορία. Τα τοπία άρχισαν να αλλάζουν, μεταφερόμασταν σε άλλες γειτονιές μέσα σε άλλα σπίτια και "αυτός" άρχισε να καταστρέφει, να σκοτώνει, να γκρεμίζει ολόκληρα σπίτια κτλ. Στην αρχή είχα έναν μικρό φόβο, πιο πολύ αμφιβολίες, για το αν θα με σκοτώσει ή θα μου κάνει κακό αλλά στη συνέχεια δε φοβόμουν. Ίσα ίσα που του έλεγα "σταμάτα, γιατί το κάνεις όλο αυτό" κ.ο.κ. Μετά από ώρα ηρέμησε. Ήμασταν σε ένα πάρκο και ,αφού με κοίταξε πάλι γελώντας, εξαφανίστηκε. Είχα καταλάβει ότι ό,τι έκανε το έκανε για να προσπαθήσει να με τρομάξει και να δει τις αληθινές αντιδράσεις μου στον φόβο και στην αδυναμία. Όταν όμως κατάλαβε ότι δε φοβόμουν καθόλου για μένα αλλά για την καταστροφή γύρω μου, σαν να με εκτίμησε λιγάκι αν και φαινόταν τόσο αλαζόνας και εγωιστής.

    Όταν τον είχα πρωτοδεί μέσα στο σπίτι μου τον είχα ρωτήσει εάν είναι το κακό ή κάτι παρόμοιο και πάλι γέλασε. Πολλές φορές μέσα από πράξεις του και δικές μου αντιδράσεις γινόταν διάλογος χωρίς λόγια πραγματικά. Ένα παιχνίδι δύναμης.
   Λοιπόν, όταν είχε τελειώσει όλη η ιστορία με τον .....?..... ανακάλυψα στο πάνω μέρος του κεφαλιού μου ένα τριγωνικό ανάποδο κενό. Έλειπε σε σχήμα τριγωνικό δηλαδή ένα μέρος του κρανίου μου πάνω πάνω, αλλά δεν φαινόταν ο εγκέφαλος όπως αρχικά φοβόμουν. Το επόμενο συναίσθημα ήταν η ντροπή που θα είχα εάν έβγαινα έτσι έξω στην κοινωνία. Μου πέρασε μέσα σε ένα λεπτό...επειδή απλά σκέφτηκα ότι έζησα κάτι διαφορετικό και το ότι λείπει από εκείνο το σημείο το κρανίο μου μάλλον ήταν θυσία για να μπορέσει να γίνει η τελετή και να φανερωθεί "αυτός" και κάτι σαν σημάδι μετέπειτα της "μάχης" που έδωσα. Επίσης, σκέφτηκα ότι ήταν κάτι σαν σημάδι να μου θυμίζει ότι μπόρεσα με τη ακεραιότητά μου να τον κάνω να με εκτιμήσει και να νικήσω μια άτυπη μάχη από "αυτόν".

    Όταν ξύπνησα είχα ένα περίεργο συναίσθημα, μόλις είχα δει έναν εφιάλτη αρκετά περίεργο που όμως δεν φοβήθηκα καθόλου. Το ένιωθα όσο ονειρευόμουν ότι ήθελα να συνεχιστεί το όνειρο... Σαν μια μάχη του καλού μου εαυτού και του θυμωμένου-κακού που συγκρούστηκαν βίαια αλλά η ακεραιότητα του καλού στον καλό μου εαυτό έδωσε σημεία πίστης στον κακό ότι μπορεί να σταθεί άμεμπτος. Πίστεψε πραγματικά ο κακός,ο οποίος πιο πολύ ήταν απογοητευμένος και πληγωμένος και έκανε όλα αυτά επειδή είχε πιστέψει στην ματαιότητα και την αρνητικότητα των ανθρώπων, ότι ο καλός μου εαυτός δεν θα αλλάξει όσες φορές και αν του τύχουν στραβά πράγματα. Θα έχει το κουράγιο να αντεπεξέλθει σε όλα αυτά και να παραμείνει το ίδιο καλός και ακέραιος. Τότε ήταν μάλλον όταν αποφάσισε να εξαφανιστεί και να εκτιμήσει τον χαρακτήρα μου.

    Δεν μπόρεσα άσχετα με το πόσο(απλοϊκά και ποσοτικά) έγραψα να αποδώσω πλήρως το τι είδα και το γιατί, αλλά προσπάθησα όσο καλύτερα και ξεκούραστα γινόταν.

Λευτεριά στις πίπες

   Όπως και να το κάνουμε δεν έχει ηλικία το τσιμπούκι. Δηλαδή "άθρωποι" είμαστε, κακό δεν κάνουμε. Να χύνουμε θέλουμε να περνάμε όμορφα και μας το στερούν και αυτό οι κοινωνικοί φραγμοί.

   Σαν πιτσιρικάς και εγώ πάνω στα ντουζένια μου, εκεί γύρω στην πρώτη μου νιώτη και πρώτη εφηβεία μου(από ότι καταλαβαίνω θα υπάρξουν και άλλες), μαζί με τα πρώτα μου κ@υλόσπυρα, μεγάλωνα σε μια φτωχή συνοικία με ελάχιστες χαρές και τρόπους διασκέδασης. Παιχνίδια δεν υπήρχαν πολλά πολλά, άρα αναγκαζόμουν να παίξω με ότι με είχε προικίσει η φύση και η μοίρα...Πότε λούτσα πότε βούρτσα δηλαδή. Ντάξει, παράπονο δεν είχα, κάποιες φορές το παίζαμε μαζί με κάτι φίλες(το παιχνίδι), γνωστές κ.ο.κ. και πάντα όλοι χαιρόμασταν και δεν παραπανιόταν κανείς. Όλοι στο τέλος γεμίζαμε ένα ποτήρι απο χαρά, που ξεχύλιζε αυτή η χαρά και χυνόταν, τότε συνήθως τελειώναμε και το παιχνίδι.

      Πάντα όμως το μεγαλύτερο όνειρό μου ήταν μια θεολόγος που είχα, η κα. Μ. Κωλάρες, βυζάρες, μπουτάρες που λέτε η κα.Μ. και σε μικρή ηλικία κι'όλας. Και επειδή ήταν ένα θέμα που συζητιόταν πολύ, ξέρω καλά εκ των έσω τα καθέκαστα : μετά από κάθε μάθημα με τη κα. Μ. οι τουαλέτες των αγοριών (και κοριτσιών) ήταν Reserve και παίζαμε όλοι μας πιασε-ντζα. -Νίκο δεν έχει χαρτί ρε μαλάκα! -Το ξέρω ρε κοπριά,εγώ το πήρα όλο,χθες δεν πρόλαβα και σήμερα θα βαρέσω υπερωρία - Και εγώ τι θα κάνω ρε γκασμά??? - Κατούρησε η Ντίνα πριν, πάρε από τα βρώμικα, καθαρά θα είναι πίνει πολύ νερό. Και γενικά τέτοια σκηνικά. Πόσο πιο ολοκληρωμένος, πιο εντάξει από πιο μικρή ηλικία με τον ανδρικό μου εαυτό εάν απλά η συγκεκριμένη κα. ήθελε έστω για 15 sec (προλαβαίναμε ;) ) να παίξει μαζί μου. Κρίμα κα. Μ. που δεν παίξαμε (το παιχνίδι υπάρχει ακόμα αν καμία κα. Μ. θέλει, εδώ είμαι), κρίμα...Αχ...

  Όλα αυτά σαν μια εισαγωγή.

      Διάβασα για μια γυναίκα εκπαιδευτικό 22 χρονών που έκανε διάφορα με ανήλικα αγοράκια 15-16 ετών. Με την θέλησή τους εννοείται,δεν θα μπω καν στη διαδικασία να αναλύσω αν είναι καλό, κακό, σωστό, λάθος αυτό που έκανε. Όποιος έχει έστω μια υποτυπώδη μορφή ευφυίας μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει. Αυτό που θέλω να πω, είναι για τα γαμημένα τα Media που στιγμάτισαν έτσι απλά και τόσο περίεργα αυτή την κοπέλα. Όλοι μας υπήρξαμε έφηβοι. Εμένα η άποψή μου είναι η εξής όπως και να το κάνουμε, το αγοράκι πέρασε και καλά, αλλά σίγουρα αυτό δεν έπρεπε να συμβεί. Δε γίνεται να την αντιμετωπίζουμε σαν μαλάκες παιδεραστές που τσάκισαν αθώα κοριτσάκια και αγοράκια. Η συγκεκριμένη κοπέλα μετά από την προβολή και όλα αυτά που έγιναν, σίγουρα αν είχε το α πρόβλημα τώρα έχει όλη την αλφαβήτα σε προβλήματα. Και εννοείται ο αποπροσανατολισμός της στόχευσης του κοινωνικού γίγνεσθαι από αυτα που συμβαίνουν και καίνε επιτυγχάνεται πολύ άνώδυνα και εύκολα από τέτοιες χαζομάρες. Σιγά το θέμα στην τελική, νοιώθω και μαλάκας που ασχολήθηκα αλλά όχι να καίμε έτσι κοινωνικά, άτομα που έχουν πρόβλημα και στην τελική μόνο τεράστιο κακό δεν έχουν κάνει. Άντε τώρα να πάει η κοπέλα στον μπακάλη της γειτονιάς (Ελενίτσα,20 ευρώ κάνει μάνα μου, αλλά για σένα στο αφήνω κάτω από 15 ,έτσι για να γουστάρεις) χεχε, και όχι δε θα γίνει κάτι τέτοιο πλάκα έκανα. Ξέρουμε τι θα γίνει και πως θα της φερθεί. Ήξερε και τα έπαθε βέβαια, αλλά πρέπει να βοηθάμε σε τέτοιες περιπτώσεις όχι μόνο να κατακρίνουμε και να τα μεγαλοποιούμε. Περιθωριοποιούμε και στοχοποιούμε λάθος άτομα. Κλείστε το θέμα εισαγγελείς και φαρισαίοι πάρτε μια απόφαση και τέλος.

PS : Υπάρχει ο δρόμος και η αλητεία και εγώ προσωπικά δεν θέλω τα παιδιά μου να ζήσουν σε έναν κόσμο του καταπιεσμένου έρωτα (σαρκικού στην συγκεκριμένη περίπτωση),και γενικά της καταπίεσης για απλά τέτοια θέματα.Για τους απλούς λόγους 1) δεν είναι απλά σωστό ,δεν το βρίσκω λογικό ρε αδερφέ, και 2) θα τα βρει όλα τα βίτσια και τις άσχημες διαστροφές μπροστά του εάν καταπιεστεί.

Και για να γίνω όσο πιο αντιληπτός γίνεται, διαφωνώ με αυτό που έκανε η κοπέλα αλλά δε γίνεται να υπάρχει αυτή η προβολή και όλη αυτή η υπερβολή για αυτό το θέμα. Καταστρέφεται κοινωνικά ένα άτομο κάπως άρρωστο.


Και τώρα βγείτε όλοι οι ψυχολόγοι και αναλύστε.. :)

Κάιρο

Τι να πω και πως να το πω;
Και οι πυραμίδες μικρές για τον κώλο τους, έτσι με την μύτη. Ήθελα να πω ότι θέλω να τους ανοίξω το κεφάλι και να χύσω μέσα στον κομμένο τους εγκέφαλο, αλλά δε θα το πω. Είμαι ειρηνιστής και κρατάω πανό.

Πείρα με Μπύρα

Κάποιες φορές θέλω πείρα.
    άλλες, ένα κουτί μπύρα.

Jacqueline Saburido , θύμα τροχαίου δώδεκα χρόνια πριν.

Πριν :

Και μετά :

Μια εικόνα χίλιες λέξεις, λένε. Δεν έχω άλλες.


Ο οδηγός :

Πνιγμένος στη θλίψη,τις ενοχές και τον πόνο του. Στοιχειά για μια ζωή λειψή.

Δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες για όλα στη ζωή, κάποια πράγματα τα έχουμε δει και πρέπει να τα καταλάβουμε μέσα από τα μάτια άλλων.


PS: Η συγκεκριμένη κοπέλα το πάλεψε και το παλεύει στη ζωή της, δίνοντας μαθήματα δύναμης και συνείδησης.

Μουσικό Κουτί

Σαν αυτά που είχαμε μικροί, γεμάτοι όνειρα...και μελωδίες...πολλές μελωδίες... Μοναξιά δεν ξέραμε τι θα πει, μάθαμε από τα όνειρά μας. Παρέα με μια μάσκα,ένα προσωπείο. Να το φοράμε, ναι... το φοράμε...